شهید روحانی

در روز نوزدهم دیماه هشتاد و نه اولین یادمان شهدای طلبه و روحانی شهرستان بهاباد (شهید محمّد مهدی جلیلی و شهید محمّد حسن زمانی نژاد) در محّل مجتمع فرهنگی هنری ملّا عبداللّه برگزار گردید واز بنده درخواست سرودن شعر برای این شهیدان بزرگوار گردید ، بنده نیز باتوجّه به شرح حال و توضیحاتی که راجع به این دو شهید عزیز برایم ارائه نمودند ،  شعر زیر را آماده و قرائت نمودم :

                          « شهید روحانی »

ای نماز عشق را با خون خود تطهیر کرده

                          ای که دیو خود نمائی را غُل و زنجیر کرده

 ای به مانند برادر درنمازت گشته پرپر

                         جان به کف ، ایثارگر ، آماده ی فرمان رهبر                                         

ای سراپایت همه اخلاصِ کامل ، ای جلیلی 

                    ای که دشمن بارها از دستهایت خورده سیلی

ای کشیده توی جبهه رنج، ای معصوم و طاهر

                                 ای شهید کربلای پنج، ای غوّاص ماهر

ای که در جبهه تو عنوان خوش غوّاص داری

                  باوفایی ، چون که سرمشق خودت، عبّاس داری

مادرت گوید تو را بی دست آوردند اینجا

                           من ولی گویم ، تو را سرمست آوردند اینجا

گر تو خود راغب نبودی ،دستهایت جانمی ماند

                       داشتی گردست، آنگه عشق پابرجا نمی ماند

گوئیا اصلا تو بر این دستها حسّاس بودی

                         این که معلوم است زیرا عاشق عبّاس بودی

آفرین بادا به تو روحانی پاک مبارز

                     ای که خوبی ازتو می جوشید و نیکی درتو بارز

ای خدایی که عنایات تو افزون از عدد

                                       کربلای پنج و یا زهرا خدایا کن مدد

چون جلیلی رمز یازهرا به لب آورده بود 

                                      پهلوی او را خدا با یاد زهرا برده بود

در گروهان سراسر شور حزب الله بودی 

                                  تو به حقّ روحانی پر نور جندالله بودی

ای جلیلی هرچه حسن و خوبی و فضل است آنی

                             ای زمانی هر چه نیکی بر زبان آید همانی

ای تو خود تفسیر و شرح آیه های آسمانی

                        ای شهید راه حقّ ، اسطوره ی دوران زمانی

ای که با جدیّتِ خود خستگی را خسته کردی

                            کربلای ده تو دنیا را به خود وابسته کردی

ای شهید نوزده ساله  زمانی ، ای دلاور

                       ای به کردستان شده درخون پاک خود شناور

ای که بودی مظهر ایثار و صبر و استقامت

                     هم فرشته غبطه خواهد خورد حتما بر مقامت 

ای شما فرمانده دلها ، زمانی ، سرو قامت

                                سروها بهر تو می بندند قامت تا قیامت

چون که بشنیدی تو آوای الیه راجعون را

                     طی نمودی طول صحرای جنون دریای خون را

رفتنت آغاز کرده های های گریه ها را

                         خون تو گلگون نموده جای جای جبهه ها را

جان نثاران دلاور شیرمردان عمل

                    کُشته ی اسلام گشتن پیشتان همچون عسل

چون حسین بن علی بر قلب دشمن تاختید

                                 جبهه ها را کربلا دیدید و سر را باختید

گر چه کم شد از برم گلهای ناز پرپری

                                   خونتان  آباد  کرده  سرزمین  مادری

هر چه خوبی بود دراینان تبلور داشته 

                                   ازشهیدان نادرستی را خدا برداشته 

ما هنوز از خون اینان زندگی را وام داریم

                         از شهیدان است گر ما تاکنون اسلام داریم

خوب شد شاید که قربانگاهتان گردید دشت 

                          تا نبینید این زمانه فتنه ی هشتاد و هشت

فتنه ها می خورد با دست سه تن خائن کلید

                           خون به دل کردند رهبر را ،این زبونان پلید

ای شهیدان جایتان سبز است پیش ما ولی

                                 جان ما باشد فدای حضرت سیّد علی

راه ما راه خدا، سرمشقمان باشد حسین

                همچو مولامان اباالفضل ،عشقمان باشد حسین

با سران فتنه بیعت یا که سازش ذلّت است

                            گر چنین روزی بیاید روز مرگ ملّت است

دائما دشمن هراسش از یم این امّت است 

                          پرچم سرخ حسینی پرچم این امّت است

رهبر جانباز ما هم حامل این پرچم است

                                    سرور ما سرور آزادگان عالم است

انقلاب ما بنا گشته است بر بُنیان دین

                               تا ابد بر آب باشد نقشه ی مستکبرین

بانی اش باشد خمینی نهضت روح الله است

                               نهضت پیر جماران نهضت ثارالله است

پاسداری می کنیم از آن به تیغ حیدری

                        تا رسانیمش به دست حجّت بن العسکری

پیروان راهتان روحانیان شهرمان

                           با بسیجی های مخلص بی ریا و قهرمان

با تلاش مستمر این بزم را آراستند

                                   از خداوند تبارک استعانت خواستند

نوزده دِی ای شهیدان تا ابد جاوید باد

                          بر سر ما نور مهدی مثل یک خورشید باد .

           «حسن حاتمی بهابادی » 19/10/1389

عشق علی

                        « عشق علی »

              « به مناسبت عید سعید غدیر خُم »

من مست ز صهبا و می ناب غدیرم 

                بی خود شده از خویشم و حالی است بمیرم

امروز غدیر است و در این عید ولایت

                      آید  به  مشام  از  همه سو  بوی  عبیرم

امروز علی(ع) نایب بر حقّ نبی (ص) شد

                             من   شکرگزارِ   حی سرمدّ   قدیرم

تا دست علی(ع) بر سر ما شیفتگان است

                      خوشحالم و خندانم و شاد است ضمیرم

تا مهر علی (ع) هست به دل ، شاه جهانم

                      گر مهر علی (ع) رفت برون سخت فقیرم

من مهر علی (ع) را به دلم داشته باشم

                          گو دشمن مولا (ع) بکُشد زار به تیرم

هم شیر خدا باشد و هم شاه عرب او

                           من  در  هوس  دیدن  آن شاه  دلیرم

گر سنگ زند دشمن او مرغ دلم را

                              مهرش بکَشد از سرِ نو باز به زیرم

«دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند»*

                              گویند ولی بنده در این دام اسیرم

به به که چه دامیّ و چه صیّاد عزیزی

                          خواهم که شوم صیدش و آرام بگیرم

سیراب نما شیفتگان رخ خود را

                        ای ساقی کوثر(ع) بکن از آب تو سیرم

سلّول  به سلّول  شکافند  چو جسمم

                              یا  اینکه  بکوبند و  نمایند  خمیرم

بسته است به هر ذرّه ی من نام علی(ع) نقش

                     من عشق علی(ع) را ندهم جان بپذیرم

دیدی که مرا این همه من من بزدم من

                  من بنده ی مولا علی(ع)ام ، اوست امیرم .

* مصراع قرضی                                                                                                                   

                 حسن حاتمی بهابادی 15/9/1388

از خاک تا افلاک

تقدیم به روان پاک برادر شهیدم « شهید محمّد علی حاتمی بهابادی » و همه ی شهدای گرانقدر این مرز و بوم، همچنین پیشکش به محضر تمامی مادران داغدار و زجر کشیده ی شهدا .

        « از خاک تا افلاک »

پیچیده توی شهرمون

برادرم رو می آرن

حجله ها چش به راهشن

خیابونا  نو نوارن

چشم ضعیف مادرم

دوباره سوئی می گیره

خونه مون از اومدنش

یه رنگ و بوئی می گیره

کم که نی سیزده ساله که

چشاش به در دوخته شده

غصّه و گریه همدم

این زن دلسوخته شده

برادرم وقتی می رفت

دخترکش سه ساله بود

«مهدی» یه سال داشت و داداش

جبهه واسه ش حواله بود

می آد می بینه «زینبش»

قد کشیده جوون شده

«مهدی»جونش مردی شده

ماشالّا پهلوون شده

نیگا کنین آوردنش

رو دوش مردم سواره

آخه چرا به من بگین

مگه داداش پا نداره ؟

این تابوت کوچیک چیه ؟

تو اون چیه ؟ تو اون کیه ؟

یکی به من بگه چرا

لباس بابا خاکیه ؟

چی دیده مادرم مگه

که اینجوری شده هلاک

چن تیکّه استخون دیده

نهایتش با یه پلاک

آی تیکّه های استخون

بگین برادرم کجاست

به خاطر خدا بگین

عزیز مادرم کجاست

قدّ رشید داداشو

بیا تو آلبومش ببین

آی تیکّه های استخون

آخه شما چند وجبین ؟

مادرِ من  میگه خدا

رشیدترینِ پسرام

بر سر دستامه حالا

باور این سخته برام

آی تیکّه های استخون

چرا یه چیزی نمی گین ؟

مادر من دق می کنه

اگه جوابش رو ندین

« آهای برادر شهید

اگه که خوب نیگا کنی

تو آسمونا می بینیش

اگه چشاتو وا کُنی

برادرِ  شهیدِ  تو

تو آسمونا مهمونه

انگاری که عروسیشه

ببین چه جوری خندونه

برادرِ  شهیدِ  تو

وقتی می خواست پَر بکشه

جامِ  میِ  شهادتو

وقتی می خواست سر بکشه

تو لحظه های آخری

با خدا عهدی بست و رفت

رو بال  بی  نهایت

فرشته ها نشست و رفت

گفتش خدای مهربون

اگه تو قابل بدونی

می خوام که قربونت بشم

اوّلِ  راه  جوونی

می خوام غریب شهید بشم

مثل حسینِ(ع) فاطمه(س)

عشق حسین(ع) تو قلبمه

راه حسین(ع) ، راهمه

آره  برادر  شهید

اینا  همش  حقیقته

اینا همش حرفای اون

داداشِ  با  سلیقته

حالام اگه ما اینجائیم

به خاطر یکی دیگه است

به  خاطر  مادرته

که ما رو آورده رو دست

شاید که ما رو ببینه

یه کمی آروم بگیره

مثل یه کفتر اسیر

نره یه گوشه بمیره »

اینا به گوش من رسید

از استخون حنجرش

یه استخون لا به لای

استخونای دیگرش

پیچیده توی کوچه مون

عطر گُل و گُلابتون

آی تیکّه های استخون

فدای تیکّه تیکّه تون .

حسن حاتمی بهابادی 8/11/1383

 

الموتور المسروقه

  

         

جریان به سرقت رفتن موتورسیکلت پیشرو  پسرعموی عزیزم ، احسان که با روی باز از این شعر استقبال کرد و آن را پذیرفت ، با تشکّر از ایشان :

                        « الموتور المسروقه»

واحِدُ اللَّیل مِنَ الفصلِ خزانِ الپارسال       الموتور سیکلتُ الاحسانُ لَقد سِرقَتُنی

اَلچو برخاست مِنَ الخواب و بیامد بیرون   دید الجای تَر و نیست ولی بَچَّتُنی

کرد چون روغن داغ اَلجِز و اَلجِزّووِلِز     کرد فریاد وبزد بر سر و برصورتُنی

همچو اسپند پرید البالا و الپایین               دود برخاست از این واقعه مِن کَلّتُنی

یَدَویدون بِسرعه ، به سوی بیت پدر          گفت:«بابا چه کنم الموتورم گم شُدُنی

وَ لَقَدیَسرِقُ هذا الموتورم را شخصی         بی پدر و مادر و ایضاً سارقٌ باطلُنی    

هؤُلاءٍ سَرَقوا اَلموتورٍ خوشگِلَةٍ               پیشروِ القرمز بسیار ملوسِ المامانی

اَلَّذی یَسرِقُها با جُلِ رو اندازش               مَعَ تَلقٍ مَعَ ترکٍ و کُلاهِ الایمنی

چه کنم الموتور خوشگل من رفت به باد     چه کنم نیست دگر زیر دو پا مرکَبُنی

قالَتِ البابَ لَهُ:«گر نکنی پیدایش              می کِشم ناخُناتو بنده مَعَ اَنبُرُنی

نیست اَلبرگِ چغندر پسرک می دانی         موتورِ الهفتصد وپنجاه هزار التومنی

ذَهَبَ الاِحسانُ مِن ترسِ أبٍ از آنجا           فَسِپس رفت به دنبال موتور سیکلِتُنی

یَسِپُردونَ  بِکُلِّ  المکانیکات  اگر              موتوری گم شده پیدا بشه مالِ مَنُنی

بجوادٍ  غنی پورٍ  و محمّد زینلی               و بعبّاس غنی زاده و حسینِ الحسنی

واحدُ الشّخص یَگفتونَ به او خِنگُ الله         این حسینِ الحسنی هست، مکانیک ماشینی

بخلیلٍ  و رحیمه  و حمیدٍ و مجید               و بِاَکبر خاله ها   وَ الحسنِ الکَبلِنَنی

و بِخالٍ و به خاله و بِعمّه و عمو                و بِآ شنا و غریبه همه تون یَنصُرُنی

جاء احسانُ و به نزدی به دو چَشمِ الگریان      فی زمانی که بُدَم فِی المغازه شیشَتُنی

قالَ احسانُ که من درد دلم می گویم             خَفَکَ اللهُ تَعالی که اگر خنده کُنی

اَلهمه جای أنَا بد جوری اَلمی سوزد            که موتور نیست ولی قِسطُهُ بر گََردَنُنی

اَلَّذی  خَفَّتُهُ  یَقتُُلُهُ  ثُمَّ یَجِر                        فَسِپس گفت که یک کاری بکن الحسنی

بنده قُلتُ و بِهِش اینگونه سخن «ای احسان     تو یَگوشونَ بدین حرف و بدین صُحبَتُنی

تو به بقّال و به چقّال و به نقّال بگو             هرکه یابد موتورم می دهمش مُژدگونی»

قالَ احسانُ که این مسئلةٌ لا مفهوم               تو نمی دانی که من زنده ام از بی کفنی»

اَلگذشت این قضیه لیک نشد پیدایش             اَلموتور سیکلتُ الاِحسانُ اِلیَ الاین زَمَنی

یَخَریدونَ دوباره موتوراً داغوناً                  اَلقراضه و کلاته  لگنٍ بُنجُلُنی

و خرابٍ دائماً کاربوراتٍ  و الپیستون           و کلاچٍ و چراغٍ یا که هم پَنچَرُنی

یا خفه می کند از بس که زند او هِندِل           و بِاِحسان یَهُلونَ و موتور پِت پِتُنی

با تمام سخنانی که بگفتم لیکن                     قُفِلَت این یکی را شبها به تیرِ البِِتونی !!!!!

                             حسن حاتمی بهابادی 14/12/1383    

 

میراث بر

                                                      میراث بَر

مردمان شِبقت بگیرید و به من دختر دهید          اینچنین داماد اربابی کَشی کِی داشته ؟

هر کَشی تنها ژ بابایش شود میراش بَر             چاکرت اژ قوم و خویشان مُکنتی انباشته

مانده اژ بی بی برایم یک گلیم و کاشه ای          وشله دار و پاره و چرک و تَرَک برداشته

مرحمتشان دائی ام  اژ مال  دنیایش  مرا            فرق طاش و خالی اژ موئی بجا بگژاشته

اژ عمویم قوژ پشتش مانده من را ماتَرَک            چشم لوچ  عمّه جانم  چهره ام  آراشته

این بشاط دود و دم میراش شوهر خاله اشت      کژ قبال آن رشم  من کنج ژندان راشته

مرد همشایه به وقت احتژار اژ این حقیر              شَرپرشتیّ دو جین اولاد خود را خواشته

ای خدا اینها همه هیچ اشت اشغر را بگو            بنده را  تنها  به پای  قرژهایش کاشته

با چنین شرمایه ای هر جا که رفتم گفته شد       بچّه پر رو را ببین ما را ببو پنداشته !!!!

                                     حسن حاتمی بهابادی 11/7/1382

اصغری ریسک می کند

                              اصغری ریسک می کند

آن شنیدی که بر سر گذری                  گذر پر عبور و پر خطری

اندر آنجا میان آن همه دود                   افسری از پلیس آنجا بود

نه برای عبور ماشین ها                      نه  برای  جریمه و  اینها

تا بگوید تو برو ، تو بِایست ؟                 اشتباهست جانم این هم نیست

باری این افسر وظیفه شناس              بود آنجا برای کاری خاص

بهر توقیف هر که معتاد است                افسر ما رهِ گذر را بست

به هر آنکس که می شد او مشکوک      زود می کرد روی آنکس کوک

بعدِ توقیف از او چنین می خواست        که کند گوش بی کم و بی کاست

بعد گوید سه دفعه روان و سلیس         پشتِ هم  واژۀ  قشنگِ پلیس

هر که می گفت زاین میانه پلیش         فاش می ساخت وضع خود را خویش

اصغری هم که بود تریاکی                   خواست تا بر سرش کند خاکی

پیش خود می نمود هی تکرار             تا بگوید  پلیس را  هموار

شد موفّق ز بس که تمرین کرد            خویشتن را زیاد تحسین کرد

شد سوار موتور قراضۀ خویش             نه به د ل داشت ترس و نه تشویش

کرد  آهنگ  آن گذر  اصغر                    با همان پوز و هیکل لاغر

چون رسید اصغری بدان معبر              خودش اِستاد نزد آن افسر

خواست افسر ز اصغری تا وی             هی بگوید پلیس پی در پی

اصغری داد پاسخش را زود                 چونکه از پیش تر مهیّا بود

گفت افسر که : « آفرین بادت             که نکردی به دود و دَم عادت

همه باشند اگر به مثل تو پاک             یاد معتاد می رود در خاک »

اصغری گفت با لبی خندان :               « مرشی اژ لطفتان ژناب شروان » !!!!

                         حسن حاتمی بهابادی 13/9/1383

  

خاطرِِِه معلم

                                              خاطرۀ معلّم

روزی معلّمی گفت :« یا ایّها الشّواگرد           یک چیز من بگویم چشمانتان شود گرد

باشد ز خاطراتم ، این چیز جالب انگیز           پس انتم الیگوشون ، یا  ایّها  التّلامیذ

بعداً هر آنکه دیدید ، بهرش کنید تعریف          جان شما مبادا ، در آن کنید تحریف

آن خاطره چنین است ، ما با رئیس جمهور      بودیم همکلاسی ، در روزگار بس دور

در آن زمان که در دا ، نشگاه کُنده بودم          من را چنین نبینید ، من کلّه گُنده بودم

ما  داشتیم  با هم ،  پیوند و آشنایی           شد درسمان تمام و ،  شد اوّل جدایی »

پرسید دانش آموز ، « آقا چنین که گویید       از این رئیس جمهور ، پس آشنای اویید

یعنی که در خیابان ، گر روبرو بگردید            بشناسد او شما را ،  فوراً بدون تردید » ؟

گفتا معلّم این سان ، پایان گفتگو را :       « ایشان که نه ولی من ، خواهم شناخت او را » !!!              

                                    حسن حاتمی بهابادی 11/7/1387

بی انصافی در اوصاف اصناف

 «بی انصافی در اوصاف اصناف »

به به  به بهاباد که شهرستان شد 

                    

 بهمن مه امسال بهارستان شد

شد یازدهم شهر،بهاباد به یزد  

                         

 باآمدنش جان دگر داد به یزد

اکنون که بهابادشده شهرستان

                         

 باید که شود مایۀ فخر استان

کاری بکنیم جملگی کارستان  

                        

  تا اینکه سرآمد شود این شهرستان

دیروز که افتتاح شهرستان بود  

                        

  یک یک همه چهره ها خوش وخندان بود

 ازبعد مراسم آمدم خوابیدم 

                             

 چون خواب شدم خواب عجیبی دیدم  

                

دیدم که بهاباد به شکل انسان 

                         

 ظاهر شد و من نیز شدم بس حیران

 خوشحال شدیم حالی و احوالی 

                     

  کوتاه کنم جای عزیزان خالی

 پرسیدم از او حال وراگفت که:«ای» 

                

 گفتم:« دمغی یا پکری؟» گفت که:«نی»!

گفتم که:«ولی چهرۀ تو خندان نیست  

               

 این حال تو زیبندۀ شهرستان نیست»

گفتا:که:«حسن گیرنده میخ نشو 

                       

 تنگ است گلویم تو درآن سیخ نشو»

چون حال ورا ناخوش و مضطردیدم   

                   

  با نرمی و خوش خویی ازاوپرسیدم:

«ای خطّۀ من که اینقدرمی ارزی     

                   

  ازچیست بگوکه دائماً می لرزی»؟

 تا اینکه چنین سؤال از او پرسیدم

                       

 آهی  بکشید  کاوّلش  ترسیدم    

  

آنگاه چنین کرد سخن را آغاز  

  اینگونه سر درد دلش کرد او باز :

« از دست شماهاست که من می لرزم

               

  از عاقبت کار شما می ترسم »

گفتم که : « چرا ؟ چه دیده ای ؟ زود بگو 

            

 بی کاست و کم هر آنچه را بود بگو »

گفتا که : « شما گرانفروشی کردید 

                      

 انصاف ندارید ، چموشی کردید

با کاسبی خویش شما گند زدید   

                        

 ایمان بشکستید و بر آن بند زدید

دارید سیاستی که جن حیران است 

                     

 استاد سیاست شما شیطان است

هستید  شما  عامل  قحط  باران

                          

این است سیاست شما مکّاران :

( در گوش بُری تو خبره و اِی وَل باش 

                     

 هنگام نماز در صف اوّل باش )

دیگر همه گویند چه ماه است حسن  

                    

 هر چند که پرونده سیاه است حسن » 

گفتم به بهاباد : « یواش ای محبوب

                       

 این سان همه را مران شما با یک چوب

ما اکثرمان کاسب خوش انصافیم  

                         

 ما جمله مُبرّای از این اوصافیم »

گفتا که:« قبول ، اکثراً دین دارند   

                          

افراد درست و بی کلک بسیارند

امّا تو کجا کاسب خوش انصافی

                             

تو مظهر چاخان و دروغ و لافی

سوگند خورم که تو به یک تُن سیمان 

                    

 بر باد دهی مذهب و دین و ایمان

یا آن پسرِ پسر عمویت احسان      

                         

انداخته لُنگ پیش پایش شیطان

تا اینکه به جیب خود زند یک شاهی  

                     

 با حضرت ابلیس کند همراهی

چون هست کساد رونق اندر بازار   

                        

 بیچاره کسی که بر خورد با این مار

با او بکند تلافی یک سالش        

                           

 هم حال و را بگیرد و هم مالش

درقعرجهنم عاقبت جا دارد   

                                  

با شعلۀ آتشین سخن ها دارد

بهمانی اگر لوله فروشی دارد     

                             

 روشویی و آئینه و دوشی دارد

هنگام دعا جوش و خروشی دارد 

                            

 امّا به جهنّم آب جوشی دارد

با مشتری اش چونکه درشتی کرده 

                         

همچون روش قدیمیان با برده

آنجا بکنند لوله را در نایش      

                                

 تا اینکه رسد لوله به دیگر جایش

او نیز به قعر نار مأوا دارد              

                             

با جنّتیان همیشه دعوا دارد

دائم پی قرض کردن یخ باشد     

                                

سقّای گدای اهل دوزخ باشد

یا  آن  لبنیّات  فروش  شیرِ           

                            

 یارانه ای آخر به جهنّم می ره

چون شیر دهد به هرکه دلخواه خود است

              

 این یک زِ خود است و آن دگر از نخود است

هشدار، جهنّمی شوی با یک شیر

                           

 زین پس تو برو راه دگر در پی گیر

بقّال که هی جنس نماید انبار  

                                 

تا وقت مناسب بفرستد بازار

اینگونه کند بار خود این مردک بار 

                             

بر خاک سیه نشیند آقا یکبار

یا موش به انبار برنجش افتد 

                                    

یا آب در آن بار برنجش افتد

یا خرج بواسیر کند پولش را 

                                    

 تا توبه نکرده نخوری گولش را

قصّاب، امید است که در آینده 

                                 

 بر ما ندهد گوشت بز و ماینده

فعلاً  که چپ و راست بزان لقّه

                                   

با  ضربۀ  ساطور  نماید شقّه

دندان به دهان پیره بز نیست که نیست 

                    

سنّش شده افزون ز صد وده صد وبیست

هشتاد و سه دفعه پیره بز زائیده 

                               

دمبش شده کنده سُمب او سائیده

در  زاد و ولد  او  ز همه سر بوده  

                              

چون کشته شده کشف شده نر بوده

آلات نرینگی  بدان  می دوزد 

                                    

آنگه پدر من و تو را می سوزد

فی الفور قسم خورد که این بز قوچ است 

                  

 حرفی که ز بیخ و بن دروغ و پوچ است

هر کیلو از آن خدا تومن بفروشد 

                              

 در خاک سیه نشاندنت می کوشد

این پول برایش چو عسل می باشد

                          

 غافل ز عذاب این عمل می باشد

با این عملش به هم زده سر مایه   

                          

محشور شود روز جزا  نر مایه

یا آن پسر شیشه بُره اسمش چیست ؟  

                  

هان ، پور خدابخش که تیپش عالیست

او گوش بُری کند دَم شیشه بری  

                            

 از ماشینی وپیاده و از موتوری

بد بختی اگر گیر وی افتی ای دوست   

                      

 چون او بکَند قِلِفتی از کَلّه ت پوست

اینها همه تقصیر خود وارسته است  

                        

 هم او که به پشت میز خود بنشسته است

تعطیل بُود مجمع صنفی دایم

                                   

من در عجبم کجا شود او قایم

گر بر سر کار خویش حاضر بودی

                              

 بر کار دکان دار تو ناظر بودی

اینگونه اسفناک نمی شد اوضاع  

                             

بد منظر و غمناک نمی شد اوضاع »

بیدار شدم مشوّش از خواب گران 

                            

 هم خیس عرق هم عصبی هم نگران

گفتم به خودم بوده همه اندر خواب 

                           

ظهراست وحسن سوی دکانت بشتاب

باز از سر نو روز ز نو روزیِ نو      

                              

 باز از سر نو به کار هرروزی شو

بخشید مرا چونکه اذیّت گشتید

                                

 من عذر بخواهم ز شما با تشدید

مِن بعد چنان ما سبق خویش شوید 

                        

 پر پول تر از گذشته و پیش شوید

آنانکه چو من خوشۀ سه می باشند

                         

 اینجا چه نشسته اند ؟ فوراً پاشند

باید که همه به خوشه یکها برسیم  

                         

 امروز اگر نشد تا خود فردا برسیم

اینها همه شوخی است ببخشید مرا 

                        

هستید همه منصف بی چون و چرا

حقّا که شما همه حبیب اللّهید

                                 

چون خادم مردمید و خلق اللّهید

دستان پر از مهر شما بفشارم

                                 

 من جمع شما را به خدا بسپارم

خوشتر ز بهاباد ندیدم جایی

                                     

گویم  به بهاباد  تو جان مایی

ای شهر بهاباد عزیزت خواهم 

                               

 آباد  نمائیم  تو را  ما  با هم . 

                   

حسن حاتمی بهابادی ؛ سیزدهم بهمن ماه یکهزار و سیصد و هشتاد و هشت هجری شمسی 13/11/88

      

 

         

هستی فقرا

                                                    هستی فقرا

می کنم اکنون به نزد دوستان افشاگری                 کَس نباشد تا نماید از برایم داوری

کارمندی جزأم و اولاد من ده دانه اند                      اوّلی چون دسته بیل و آخری کاکل زری

صبح همچون شاخ شمشادی اداره می روم            عصر می آیم سوی خانه قناس و یک وری

چون به همراهم نیاوردم خرید خانه را                    می نمایم نوش جان از همسر خود تو سری

مصطفی کیف و کتابش را زمن دارد طلب                مجتبی دفتر ، رضا کفش و سهیلا روسری

گشته بادمجان به زیر چشم روح اللّه سبز               چونکه خورده بی اجازه از غذای اصغری

آن سوی خانه بساط آه و واویلا به پاست                 چون پماد چشم من را خورده با نان اکبری

می شوم دیوانه از نق نق زدن های ولی                 کر شدم از شدّت  جیغ  بنفش  گل پری

در میان این همه فریاد و جیغ و همهمه                    کار خود را کرده در آغوش من این آخری

چون خروس بی محل کوبند درب خانه را                  پشت در باشد گدای رندِ  از  ما   بهتری

با شکمهای گرسنه سر به بالش می نهیم              تا شود صبح و کنیم آغاز روز دیگری

نیمه شب بیدار می گردم ز زور گشنگی                  در میان خانه بینم مردک هوچی گری

بهر دزدی آمده داد و فغان هم می کند                     اینچنین رفتار باشد معنی اش ناشیگری

گفتمش اینها به رنج و خون دل خوابیده اند              بی صدا هم می توانی هر چه را خواهی بری

هستی و دار ندار و مال من فقر من است                می سپارم بر تواَش امّا به چشم خواهری !!!!

                                           حسن حاتمی بهابادی 4/7/82

 

گرانی

                                                           گِرانی

از همان روز که اجناس گران گشتاهه                    عاشقی از سر من رفت و نهان گشتاهه

مادرم گفت که عمرت ز چهل بگذشته                    کَلّه ات گر شده و مثل خزان گشتاهه

گرد پیری به سر و روی تو پاشیده شده                  ضعف و سستی به وجود تو عیان گشتاهه

روشناییّ دوچشمان من از دست برفت                   قامتم خم شده و همچو خزان گشتاهه

روز و شب در تب دامادی تو می سوزم                   قوت من آخر پیری هیجان گشتاهه

گفتمش مادر خوش طینت  فرزانۀ من                     بیخودی کار تو هر روز فغان گشتاهه

من بیچاره شب و روز برای دو ریال                         سوی هر گوشۀ این شهر روان گشتاهه

آنقدر قیمت اجناس تورّم کرده                                 که مخم سوت کشیده میعان گشتاهه

غم من زن نَبُوَد کاین نَبُوَد نا ممکن                           غم من مسکن و پول و غم نان گشتاهه

منِ مفلس چه رجوعم به زن و فرزند است              گر کسی شد زن من سیر ز جان  گشتاهه

با چنین وضع اسفناک که گفتم حتّی                        دختران کچل و کور پران گشتاهه

از همان روز که اجناس گران گشتاهه                      عاشقی از سر من رفت و نهان گشتاهه.

                                 حسن حاتمی بهابادی – بهاباد 26/6/1381